Oito
da mañá dun sábado dez de decembro.
Pecho os ollos e a cálida brisa envólveme
como se fose unha nena pequena no seu berce.As olas son fortes e estridentes, e
a brisa marina ten un cheiro a auga de mar bastante particular e especial.Abro
os ollos e camino recta, sen mirar atrás.
Observo asombrada aquel monumento, como
observeino anos atrás, cando disfrutaba cada día dela.
As
pedras colocadas con gran precisión,o faro relucindo a cada momento, e centos
de persoas contemplando aquela obra de arte.
Sen
rachaduras ou quebras, e iso que é vella, pero permanece nova no corazón, como
o primeiro día.
Por
fin volvo ao meu fogar, xunto contigo torre de Hércules, pero, esta vez, é para
quedar.
MARTA
AGRA SANTOS N·1 /
3.C