Frío.
Ilusión.
Un pouco de sono.
Expectativas.
Non sabíamos que iamos ver tan ben a catedral, que a iamos desnudar daquela maneira. Por fóra é bonita, pero por dentro gaña mil veces ese encanto. As cabalerizas, agora vacías, sen vida. A cociña, máis arriba (polo que tivemos que subir o primeiro tramo de escalóns de todos os que iamos subir posteriormente). Na cociña, pequena e recollida, explicáronnos o que víamos: a enorme cheminea, os costumes e labores que alí se levaban a cabo, o burato que está ó carón da cheminea, por onde se arroxaban os restos de comida cara ós cabalos…
Máis escalóns, cada vez máis altos . Para que? Pois para que, en caso de ataque, chegasen moi cansos ás cubertas e non tivesen forzas para loitar.
Subimos ata o coro por unha das torres. Mmm…que cheiro a incienso…Si, na misa de hoxe pola mañá estivo o botafumeiro a funcionar. Dende o coro podemos ver perfectamente toda a igrexa, coa súa perfecta pranta de cruz latina. Impresionante xenialiadade.
Volvemos sobre os nosos pasos e seguimos subindo escalóns e escalóns.
Parece que nunca vamos chegar cando…buaaa. É precioso! Sínteste como o rei do mundo. Todo está ó teu redor, todo o podes ver, aínda…
Máis frío; moitísimo frío.
Aínda que agora non merece a pena pensar niso, se non abrir ben os ollos e quedarse con aquelas imaxes grabadas. Vemos a Cruz dos Farrapos, onde os peregrinos queimaban as ropas non reutilizables, por causa das pestes e das enfermidades. E tódalas chemineas nos tellados, coma setas no campo. Precioso. Damos unha volta polas cubertas e pronto preguntámonos como alguén puido ter semellante idea na cabeza e plasmala daquela forma na realidade.
Máis entón…
Frío, si, máis frío.
Alicia Fuentes coa colaboración de: Iván Veloso, Raquel García, Javier Castelos, Antonio Ledo e Fernando Gómez – 3º ESO C
|
Preparados para entrar
|
Son moitas as imaxes que temos da visita, así que... non dubides en volver por aquí. Agardamos os teus comentarios.